Ada Montellanico, een van de belangrijkste en origineelste zangeressen in de Italiaanse jazzscene, heeft al jarenlang een voorkeur voor koper instrumenten in haar verschillende formaties. Daarom koos zij in dit nieuwe muzikale avontuur voor Michel Godard. Een veelzijdig artiest en groot experimentator en een van de belangrijkste en buitengewone tuba spelers en een zeldzame bespeler van de serpent*. Behalve Godard zijn er nog drie muzikanten die de avant-garde van de Italiaanse jazz representeren: Simone Graziano op piano, Bernardo Guerra op drums en Francesco Ponticelli op contrabas. Buitengewone muzikanten met wie Ada al verscheidene jaren samenwerkt, bovendien zijn er twee composities aanwezig van de beroemde Italiaanse trompettist Paolo Fresu waarop hijzelf de solo’s voor zijn rekening neemt. Kortom een album dat door de bezetting vraagt om aandacht en dat is niet ten onrechte want rekening gehouden met mijn vooroordeel over hedendaagse jazz zangeressen valt het oordeel nu positief uit.

Ada schreef een tiental albums op haar conto waaronder enkele met beroemde jazzmuzikanten als Enrico Pierannunzi, Jimmy Cobb, Lee Konitx en Enrico Rava. Het album start met “The time will come” een compositie van Ponticelli, Graziano en Montellanico. De Engelse (!) tekst wordt min of meer voorgedragen door Ada waarna er razensnel duet volgt van Michel op tuba en Ada met een scatvocal, heel apart. “Heroes” van Graziano en Montellanico heeft een gedragen karakter waardoor het wat wegheeft van een soort requiem; “fight for freedom all men are equal“ is een zin die telkenmale wordt herhaald hetgeen deze boodschap een indringende lading geeft. “A trace of grace” van Godard en Piscazzi is een heerlijk nummer waarop je in alle rust weg kunt mijmeren, een hoofdrol is weggelegd voor Ponticelli op zijn bas en Graziano op piano, heel indrukwekkend deze stille klanken, Ada is hier te horen in het Italiaans en dat klinkt veel beter dan haar wat mindere Engels.

”I’m a migrant “ van Fresu en Montellanico behelst een uitermate actueel thema, dat van de migratie “I have nothing but my songs That nobody wants to hear Where is my freedom? I’m a migrant and have no choice” . Sterk gebracht door Ada en met het zoals altijd verfijnde trompetspel van Paolo Fresu. In “Sorriso” (glimlach) geschreven door Ada en Paolo is de laatste wederom te horen, ditmaal ook op flicorno oftewel fluegelhorn, een heerlijk nummer, misschien wel het mooiste op dit album mede dankzij het etherische spel van Fresu. Het album eindigt met “BallAda” een leuke zinspeling en een eerbetoon aan Ada, het is geschreven door Ponticelli die hier een hoofdrol speelt samen met de geweldige klanken die Michel uit zijn tuba tovert, een mooi einde van een geslaagd album. *Een serpent is een blaasinstrument, rond 1590 uitgevonden in Auxerre, het bestaat uit aaneengelijmde houten spanen, in twee s-bochten gebogen (vandaar de naam).

Jan van Leersum.